Ew hê li ser vê yekê difikirî, milyaketekî Xudan di xewnê de lê xuya bû û got: «Ey Ûsivê Kurê Dawid! Netirse ku tu Meryemê ji xwe re bi jinîtî bînî. Çimkî yê ku di malzaroka wê de çêbûye ji Ruhê Pîroz e.
Piştî çûyîna stêrnasan, milyaketekî Xudan di xewnê de li Ûsiv xuya bû û got: «Rabe, rahêje zarok û diya wî û bireve Misrê. Li wê derê bimîne heta ku ez ji te re bêjim. Çimkî Hêrodês wê li zarok bigere, da ku wî bikuje.»
Xudan ji Yêşû re got: “Ji wan netirse. Ezê sibê vî çaxî hemûyan li ber Îsraêliyan bişikênim. Hûnê hespên wan seqet bikin û erebeyên wan ên şer bişewitînin.”
û Pînehasê kurê Êlezarê kurê Harûn li ber wê nobedarî dikir.– Wan got: “Em dîsa li dijî Binyamîniyên pismamên xwe şer bikin an na?” Xudan got: “Şer bikin, çimkî ezê wan sibê bidim destê we.”
Ruhê Xudan hat ser wî û wî serweriya gelê Îsraêl kir. Otniyêl çû şer û Xudan Padîşahê Aram-Naharayîmê, Kûşan-Rîşatayîm da destê wî. Ew li dijî Kûşan-Rîşatayîm bi ser ket.
Wî ji wan re got: “Li pey min werin! Çimkî Xudan Moaviyên dijminên we dan destê we.” Ew li pey wî çûn û li dijî Moaviyan bihorên Çemê Şerîayê girtin. Wan nehişt kesek derbas bibe.
Li ser vê yekê Gîdyon sê sed kes hildan, lê wî piraniya gelê Îsraêl şand konê wan. Sê sed kesan xurek û boriyên kesên herin, standin. Artêşgeha Mîdyaniyan, li deştê li jêra Gîdyon bû.