20 Bi vî awayî her sê yekîneyan, xetîre kiribûn destê xwe yê çepê û borî kiribûn destê xwe yê rastê û li boriyan dixistin, cerên xwe dişikandin û diqîriyan. Wan digot: “Her bijî şûrê Xudan û Gîdyon!”
Wê rojê wê li boriya mezin bê xistin û kesên li welatê Aşûrê li ber helakbûnê ne û kesên li welatê Misrê li sirgûnê ne vegerin. Wê li Çiyayê Pîroz, li Orşelîmê li ber Xudan çok bidin.
Çimkî Xudan bi xwe wê bi gazîkirineke fermanî, bi dengê serekmilyaket û bi lêxistina boriya Xwedê ji ezmên bê xwar û pêşî miriyên ku yên Mesîh in, wê rabin.
Bi baweriyê, Habîl goriyeke ji ya Qayîn çêtir pêşkêşî Xwedê kir. Bi wê baweriyê ew mirovekî rast hat erêkirin, çimkî Xwedê diyariyên wî erê kirin. Rast e, Habîl mirî ye, lê bi saya baweriya xwe hê jî dipeyive.
Gel qîriya û kahinan li boriyê xist. Gava dengê boriyan bihîstin, gel hê bêtir qîriya û dîwar di cihê xwe de hilweşiyan. Wê gavê her kes ji dera ku tê de ye ket bajêr û bajar desteser kir.
Wê heft kahinên ku heft boriyên qiloçên beranan hildidin li pêş sindoqê herin. Di roja heftan de hûnê heft caran li dora bajêr bimeşin û wê kahin li boriyê bixin.
Beriya nîvê şevê, piştî ku nobedaran nobet guhertin, Gîdyon û sed kesên pê re gihîştin ber artêşgehê. Wan li boriyan xistin û cerên di destên xwe de şikandin.
Roja din Şawûl zilamên xwe kirin sê beş. Ew di nobeta sibehê de ketin artêşgeha Emmoniyan. Qirkirin heta germa rojê berdewam kir. Kesên sax man belav bûn. Kit ji wan nehiştin.