“Wê gelek keriyên deveyan, Wê deveyên ciwan ên Mîdyan û Eyfayê welatê te binixêmin, Wê her Sebayî were. Wê zêr û guniyê bînin Û mizgîniya pesindana Xudan bidin.
Wê deveyên wan bên talankirin, Wê dewarên wan ên gelek bibin malê talên. Ezê kesên porê li kêlekên serê xwe diqûsînin, Li her derê belav bikim. Ezê ji her alî ve belayan bînim serê wan.” Ev e gotina Xudan.
Di vê navberê de Mîdyanî, Emalêqî û gelên din ên rojhilat wekî refê kuliyan li deştê belav bûbûn. Bi qasî sêlaka ber deryayê, deveyên wan nedihatin hejmartin.
Zevah û Salmunna bi artêşa wan a bi qasî panzdeh hezar zilaman re li Qarqorê diman. Tevahiya wan saxmayiyên artêşên gelên rojhilat bûn. Sed û bîst hezar zilamên çekdar ketibûn.
Li ser vê yekê Zevah û Salmunna ji Gîdyon re got: “Tu me bikuje! Çimkî karê mêran tenê mêr dikin.” Gîdyon rabû, Zevah û Salmunna kuşt. Wî heyvikên stûyên deveyên wan jî hildan.