Îsraêlî jî berhev bûn û tevdîra şer kirin. Wan xwarina xwe amade kir û ber bi wan ve çûn. Îsraêliyan wekî du keriyên biçûk ên bizinan xuya dikirin. Lê welat ji Aramiyan tije bûbû.
Heft hezar pezên wî, sê hezar deveyên wî, pênc sed cot gayên wî, pênc sed kerên wî û gelek zêde xulamên wî hebûn. Li rojhilat, mirovê herî mezin ew bû.
Xudan bi destê xwe yê rastê Û bi zendê xwe yê hêzdar sond xwar: “Ezê dexlê te, ji bo ku bibe xwarin êdî nedim dijminên te, Wê xerîb şeraba te ya nû êdî venexwin Ku te di ber de ked daye.
Li dijî Qêdar û padîşahiyên Hasorê ku Nebûxadnessarê Padîşahê Babîlê êrîşî wan kir: Xudan wiha dibêje: “Rabin, êrîşî Qêdarê bikin, Rojhilatiyan xera bikin!
ezê we wiha ceza bikim: Ezê sawê bînim ser we. Ezê ta û werema ku ronahiya çavan ditefîne û canê we dixwe bînim ser we. Hûnê tovên xwe beredayî biçînin, çimkî wê dijminên we berê wan bixwin.
Heta ew te helak bike, wê berê heywanên te û berê axa te bixwe. Heta ew te tune bike, wê dexil, şeraba nû û zeyt, karik û golikên heywanên te, karik û berxikên pezê te nehêle.
Di vê navberê de Mîdyanî, Emalêqî û gelên din ên rojhilat wekî refê kuliyan li deştê belav bûbûn. Bi qasî sêlaka ber deryayê, deveyên wan nedihatin hejmartin.
Zevah û Salmunna bi artêşa wan a bi qasî panzdeh hezar zilaman re li Qarqorê diman. Tevahiya wan saxmayiyên artêşên gelên rojhilat bûn. Sed û bîst hezar zilamên çekdar ketibûn.