Piştre jinik bi zanebûn û şîreta xwe bang li tevahiya gel kir. Gel jî serê Şevayê kurê Bikrî jê kir û avêt ber Yoav. Li ser vê yekê Yoav li boriyê xist. Zilamên wî dev ji bajêr berdan, vegeriyan konên xwe. Yoav jî vegeriya Orşelîmê ba padîşah.
Piştre min li van tiştan nihêrî, rabûm û min ji pêşeng, peywirdar û gel re got: “Ji wan netirsin! Rebê mezin û biheybet bi bîr bînin û ji bo bira, kur, keç, jin û malên xwe şer bikin.”
Yêşû ji wan re got: “Heke hûn pir qelebalix bin û herêma çiyayî ya Efrayîmê ji we re teng be, herin daristanên welatê Perîzzî û Refayiyan û cihê xwe fireh bikin.”
Wê herêma çiyayî jî ya we be. Ew der daristan e, hûnê darên wê bibirin û heta sînoran wê derê ji xwe re bikin milk. Tevî ku ew hêzdar in û erebeyên wan ên hesin jî hene, hûnê Kenaniyan biqewitînin.”
Di wan rojan de, gava li welatê Îsraêl padîşah tunebû, li pişta herêma çiyayî ya Efrayîmê Lêwiyiyek dima. Wî ji Bêtlehema Cihûdayê ji xwe re cariyeyek anîbû.
Gîdyon qasid şandin seranserê herêma çiyayî ya Efrayîmê. Wan Got: “Berjêr bin û êrîşî Mîdyaniyan bikin! Çemê Şerîayê û ava heta Bêtbarayê li dijî wan bigirin.” Hemû gelê Efrayîm civiya, ava heta Bêtbarayê û Çemê Şerîayê girt.