Gava Ezra li ber Mala Xwedê bi girîn xwe diavêt erdê, dua dikir û li gunehên xwe mikur dihat, komeke mezin ji jin, mêr û zarokên gelê Îsraêl li dor wî civiyan. Gel jî gelekî giriya.
Wê bi girî werin, Ezê rêberiya wan bikim û wê lava bikin. Ezê wan li ba newalên avê, Di riya rast a ku neterpilin de bimeşînim. Çimkî ez ji Îsraêl re bûm bav Û Efrayîm jî kurê min ê pêşî ye.
“Ezê ruhê kerem û lavakirinê birijînim ser Mala Dawid û şêniyên Orşelîmê ku li min, li yê ku wan qul kirine binêrin. Wê mîna kesekî ku şîna kurê xwe yê tenê dike, şînê bikin. Wekî kesê ku ji bo kurê xwe yê pêşî êşê dikişîne, wê êşê bikişînin.
Ew ji pişt ve li ber lingên wî rawesta, bi girîn dest pê kir, lingên wî bi hêstiran şil kirin û ew bi porê serê xwe ziwa kirin. Wê lingên wî ramûsandin û rûnê bîhnxweş li wan da.
Gelê Îsraêl ku li Mîspayê kom bû, ji bîrê av derxist û li pêşiya Xudan rijand. Wê rojê rojî girtin û gotin: “Me li ber Xudan guneh kir.” Samûêl li Mîspayê serweriya gelê Îsraêl kir.