Ruhê Xudan bi hêzeke mezin hat ser Şîmşon. Rabû çû Aşqelonê. Wî sî kes kuştin, malên wan talan kir û kincên wan da xortên ku bi mamikê derxistine. Ew bi hêrs vegeriya mala bavê xwe.
Şîmşon got: “Bila ez jî bi Filîstiyan re bimirim” û hemû hêza xwe da stûnan. Perestgeh bi ser hemû begên Filîstî û her kesê di hundir de hilweşiya. Hejmara kesên ku wî bi mirina xwe kuştibû, ji hejmara kesên ku wî di saxiya xwe de kuştibû, zêdetir bû.
Ruhê Xudan hat ser wî û wî serweriya gelê Îsraêl kir. Otniyêl çû şer û Xudan Padîşahê Aram-Naharayîmê, Kûşan-Rîşatayîm da destê wî. Ew li dijî Kûşan-Rîşatayîm bi ser ket.
Rojekê Yonatanê kurê Şawûl, ji xizmetkarê xwe yê ciwan ku çeka wî hildigirt re got: “Were em derbasî wî alî bibin ku artêşa Filîstiyan li wir e.” Lê wî bavê xwe bi vê yekê agahdar nekir.
Îro wê Xudan te bide destê min. Ezê te bikujim û serê te ji gewdeyê te veqetînim. Ezê bedena leşkerên Filîstî jî bidim teyrên ezmanan û heywanên çolê! Bi vî awayî wê tevahiya dinya bizanibe ku Xwedê li welatê Îsraêl heye.