Gelê Îsraêl careke din tiştên di çavê Xudan de xerab in, kirin. Wan ji pûtên Baal û Eştoretê, ji îlahên Aramî, Saydayî, Moavî, Emmonî û Filîstiyan re xulamî kir. Wan dev ji Xudan berda û xulamiya wî nekir.
Sê hezar Cihûdayî çûn şikefta li zinarê Êtamê û ji Şîmşon re got: “Ma tu nizanî ku Filîstî serwerên me ne? Ev çi bû te anî serê me?” Wî got: “Wan çi bi min kiribe, min jî ew bi wan kir.”
Lê wan Xwedayê xwe Xudan ji bîr kir. Ji ber vê yekê Xudan, ew dan destê Sîserayê fermandarê artêşa Hasorê, Filîstiyan û Padîşahê Moavê. Wan jî li dijî bav û kalên we şer kir.
Bi hêz bin Filîstîno, mêrxas bin! An na, Îbraniyan çawa serî li ber we tewand, hûnê jî wisa serî li ber wan bitewînin. Ji ber vê yekê bi mêrxasî şer bikin!”