Калам инсан болуп арабызда яшагъан. О зор сюювден ва гьакъ гертиликден толгъан болгъан. Биз Ону уллу макътавлугъун – Атасы биргине бир Уланына берген макътавлугъун гёрдюк.
Сагъа бары да зат белгили экенни ва Сагъа сорагъанча, суаллагъа жавап берегенингни гьали биз гёребиз. Шо саялы Сен Аллагьны янындан гелгенинге инанабыз.
Бу адам, гече Исаны янына гелип, Огъар: – Устаз, биз Сени Аллагь Оьзюню ёлун гёрсетмек учун йибергенин билебиз. Неге тюгюл де, Аллагь оьзюне кёмек этмеген гиши Сен гёрсетеген аламатланы гёрсетип болмас эди, – дей.
Биз буса барыбыз да, бетлерибизни перде булан япмайлы, Раббибизни макътавлугъуну шавласын гюзгюде йимик гёребиз ва Оьзюне ошай туруп ва ярыкъ макътавлукъ булан бирден бир шавлалана туруп тюрленебиз. Шону Раббибизни Ругьу эте.