Атам Магъа бары да затны инанып тапшурду. Атадан башгъа гьеч бирев Уланын танымас. Атаны да Уланындан ва Уланы Ону оьзюне аян этмеге сюеген гишиден къайры бирев де танымас.
О заман Огъар: – Сени Атанг къайдадыр? – деп сорайлар. – Сиз не Мени, не Атамны танымайсыз. Сиз Мени таный болгъан эдигиз буса, Атамны да таныр эдигиз, – деп жавап бере Иса.
Сиз Ону бир заманда да танымагъансыз, Мен буса Ону таныйман. Эгер Мен Ону танымайман деп айтсам, Мен де сизин йимик ялгъанчы болур эдим. Мен Ону таныйман ва Ону айтгъанын этемен.
Алда мен капирлик этдим, гьызарлап юрюдюм, хатирлер къалдырдым. Амма Аллагь магъа рагьму этди, неге тюгюл де мен шо затланы англавсузлугъумдан ва иманым ёкълугъумдан эте эдим.
Бир къарагъыз чы, бизге «Аллагьны авлетлери» деп айтылмагъа ихтияр берип, Атабыз бизин нечик кёп сюегенин гёрсетди! Гертилей де, биз Аллагьны авлетлерибиз! Бу дюньяны адамлары Ону танымайгъаны саялы, бизин де танымай.