21 Заманы етип, къатынгиши яш табагъанда азап чеге. Амма яш тувгъан сонг, дюньягъа янгы адам тувуп гелди деп сююнюп, о чекген азабын унута.
Неге тюгюл де, Сыйлы Язывларда булай язылгъан: Сююн, бир заманда да яш тапмагъан, гьей къатын! Сююн, яш тапмакъны азабын бир заманда да башдан гечирмеген, гьей къатын! Эри бар къатынныкинден эри ташлагъан къатынныки яшлары кёп болажакъ!
Инсанлар: «Парахатбыз ва аманбыз», – деп сёйлеп турагъанда, яш табагъан къатын хапарсыздан, заманы етип авруйгъанда йимик, олагъа да шолай хапарсыздан балагь гелип къалажакъ. Шо заман оланы бириси де ондан къачып къутулмажакъ.