Эгер Мен Атамны ишлерин эте бусам, Магъа инанмай бусагъыз да, Мен этеген ишлеге инаныгъыз. Шо заман сама Атам Мени булан бирликде, Мен буса Атам булан бирликде экенибизни англарсыз.
Гёзлери булан гёрмесин, башы булан англамасын деп, Аллагь бу адамланы сокъур этген, юреклерин ташгъа дёндюрген. Ёгъесе, Магъа багъар эди, Мен де оланы сав этер эдим.
Олар даим зиналыкъны гьакъында ойлашып туралар ва бир заманда да гюнагьдан тоймажакълар. Олар токъташмагъан адамланы алдатып тузакъгъа багъып тарталар. Оланы юреклери сутурлукъгъа уьйренип битген. Олар налатланма тийишли авлетлердир!