29 Онда токътап муну эшитген халкъ: «Кёк кёкюреди», – дей, башгъалары буса: «Ону булан малайик сёйледи», – дей.
Савулну ёлдашлары тили тутулгъандай болуп токътайлар. Олар тавушну эшитсе де, биревню де гёрмейлер.
Сонг Аллагьны кёкдеги ибадатханасы ачылды ва ибадатханада Ону сыйлы сандыгъы гёрюндю. Яшмын яшнады, кёк кёкюреди, ерлер тербенди, гючлю буз явду.
Кёкден гелеген бир сес эшитдим. Шо сес бир вакътини ичинде бек агъагъан оьзенни, гючлю кёк кёкюревню ва согъулагъан къомузланы тавушуна ошай эди.
Къозу етти мюгьюрден бирин тайдыргъанын гёрдюм. Сонг дёрт жанлы затны бириси кёк кёкюрегендей гючлю тавуш булан: – Гел! – дегенин эшитдим.
Сонг малайик, савутну алып, къурбанлыкъны салагъан ерни уьстюндеги ялынны тёгюп, ону толтурду ва ер юзюне багъып ташлады. Шо заман дюньяда кёк кёкюреп, яшмын яшнап, ерлер тербенип гетди.