44 Оьлю де къолларына, бутларына кетен гебин чырмалгъан ва бетине явлукъ байлангъан гьалда къыргъа чыгъып геле. Иса олагъа: – Ону гебинин чечигиз. Къой, гетсин, – дей.
Иса олагъа: – Бу ишни бирев де билмесин! – деп къатты кюйде бувара ва къызгъа ашамагъа бир зат беригиз деп буюра.
Шо заман уьчюнчюсю гелип: «Есим, муна сени алтынынг, мен муну явлукъгъа да чырмап сакълап турдум.
Оьлю туруп олтура ва сёйлемеге башлай. Иса ону анасына тапшура.
Мен де, Атам да бирбиз.
Иса: – Ташны тайдырыгъыз! – дей. Оьлгенни къызардашы Марта Огъар: – Я Рабби, онда яман ийис бардыр, о оьлгенли чи дёрт гюн бола, – дей.
Шону айтгъандан сонг, О: – Лазар, чыкъ! – деп къычыра.
Олар Исаны сюегин алалар ва ягьудилер гёмеген адат булан арив ийисли май себилген кетен гебинге чырмайлар.
Энкейип къарап, о ондагъы кетен гебинни гёре, амма къабурну ичине буса гирмей.
алда Исаны башына чырмалгъан явлукъну гёре. Явлукъ гебин булан тюгюл, чырмалып айры бир ерге салынып тура.
Атасы, оьлюлени тирилтип, олагъа яшав берегенде йимик, Уланы да, сюйген адамын тирилтип, яшав бере.
Гертисин сёйлеймен сизге: оьлгенлер Мени, Аллагьны Уланыны, сесин эшитеген заман гелир ва гелип де тура. Мени эшитгенлер яшап къалажакълар.
Огъар бары да затгъа ёлбашчылыкъ этмек учун къудрат да берилген. Шо къудрат булан О бизин осал, оьлюмге тарыйгъан къаркъараларыбызны тюрлендирип къояжакъ ва оланы Оьзюню макътавлу къаркъарасына ошатажакъ.
ва Яшав болгъан Менмен. Мен оьлген эдим, муна къара, гьали Мен даимге савман! Ахыратны да, оьлюмню де ачгъычлары Менде.