Иса олагъа булай дей: – Иманыгъыз аз болгъаны саялы. Гертисин сёйлеймен сизге: эгер сизин бир гиччинев урлукъ чакъы иманыгъыз бар буса, сиз бу тавгъа: «Мундан онда йылыш», – деп айтсагъыз, о сизге таби болур эди. Сиз этип болмайгъан бир зат да болмас эди. [
Калам инсан болуп арабызда яшагъан. О зор сюювден ва гьакъ гертиликден толгъан болгъан. Биз Ону уллу макътавлугъун – Атасы биргине бир Уланына берген макътавлугъун гёрдюк.
Иса булай жавап бере: – Не бу оьзю, не ата анасы гюнагь иш этмеген. Аллагь ондан таба Оьзюню къудратын гёрсетип болсун учун, ону сокъур болуп тувдургъан.
Биз буса барыбыз да, бетлерибизни перде булан япмайлы, Раббибизни макътавлугъуну шавласын гюзгюде йимик гёребиз ва Оьзюне ошай туруп ва ярыкъ макътавлукъ булан бирден бир шавлалана туруп тюрленебиз. Шону Раббибизни Ругьу эте.