11 Шолай да айтып, О: – Бизин къурдашыбыз Лазар юхлай, Мен барып ону уятайым, – деп къоша.
Къабурлар ачыла, Аллагьны хыйлы оьлген адамлары тириле.
олагъа: – Мундан чыгъыгъыз! Къыз оьлмеген, юхлап тура! – дей. Олар Исаны мысгъыллап кюлейлер.
О ичине гире ва олагъа: – Бу пашманлыкъ, яс негер тарыкъдыр? Къыз оьлмеген, о юхлап тура, – дей.
Гече юрюген сюрюне, неге тюгюл ярыкъ болмай, – деп жавап бере Иса.
– Я Рабби, юхлап болгъан буса, о къолайгъа къайтар, – дейлер якъчылары.
Иса Лазарны оьлюмю гьакъында айтгъан болгъан, олар буса ону гертиден де юхлайгъаны гьакъында сёйлей деп ойлашалар.
Къызардашлар Исагъа: – Я Рабби, Сени сюеген адамынг авруй, – деп хабар йибере.
Гелин янгыз гиевнюки болар. Гиевню къурдашы буса, ону янында болуп, тавушуна тынглап, ону сююнчюнден оьзю де сююнер. Муна тап шо кюйде мен де шолай сююнюп тураман.
Сонг, о тизлеринден чёгюп, гючлю сес булан: – Я Рабби, бу гюнагьы учун олагъа такъсыр этме, – дей. Шону да айтып, Стефан жан бере.
Булай болгъанда, Месигьге иман салып оьлгенлер де даимге ёкъ болгъан.
Тийишли кюйде эсигизни табыгъыз ва гюнагь иш этмегиз. Мен муну сизин илыкъдырайым деп айтаман, неге тюгюл сизин бирлеригиз Аллагьны танымай.
Сизге бир сырны ачайым: биз барыбыз да оьлмежекбиз. Амма бирден, гёз юмуп, гёз ачгъынча, мюгьлетде ахырынчылай сюр чалагъанда, алышынажакъбыз. Сюр чалынажакъ ва оьлюлер чиримеген гьалында тирилежек, биз де алышынажакъбыз.
Нюр бары да затны гёрюнеген этип къоя. Шо саялы булай айтылгъан: Уян, гьей юхлайгъан адам, оьлюмден тирил! Месигь сени нюрлендирежек.
Иса бизин учун оьлюп гетген; оьлюлени арасында болсакъ да яда савланы арасында болсакъ да, биз Оьзю булан яшап болсун учун оьлюп гетген.
Шоллукъда: «Ибрагьим Аллагьгъа иман салды, шо саялы Аллагь ону къабул этди», – деп Сыйлы Язывларда язылгъан сёзлер яшавгъа чыкъды ва огъар Аллагьны досту деп айтылды.