О бу сёзлени сёйлеп турагъанда, кёкден нюрлю бир булут гелип, оланы уьстюнде салкъынлыкъ болдура. Булутдан таба: – Бу Мени Сююмлю Уланымдыр, Бу Мени къуванчымдыр! Бугъар тынглагъыз, – деген бир сес чалына.
Иса огъар сююв булан къарай ва: – Сагъа юрютме тарыкъ дагъы да бир зат къалгъан. Барып бар чакъы затынгны сатып, пакъырлагъа уьлеш. Шо заман кёклерде сени хазналарынг болур. Сонг гел, Мени артыма тюш! – дей.
Олар къатынгишилер булан ювукълукъ этип, яшавун похламагъан, оьзлени таза сакълагъан адамлар эди. Олар Къозу къайда барса да, Ону арты булан барагъан адамлар эди. Олар инсанланы арасындан къутгъарылып, Аллагьгъа ва Къозугъа тюшюмню башлапгъы пайы йимик берилди.
Къара чы, Мен эшик алгъа гелип токътап, ону къагъаман. Тавушумну эшитип, ким ачса, Мен ону янына гирежекмен. Мен ону булан, о да Мени булан бирче аш ашажакъбыз.