Ибрагьим де огъар: «Гьей балам! Эсинге гелтир чи, оьз яшавунгда сен кёп кёп ниъматланы алдынг, Лазар буса янгыз азап гёрюп турду. Гьали буса о мунда кеп чеге, сен азап чегесен.
Сюювню белгилейген тепсигизде олар дамгъалардай болуп токътайлар. Бир янгыз да уялмай тепсиде олтуруп, олар янгыз оьзлени гьайында болалар. Олар ел алып барагъан янгурсуз булутлардыр. Олар гюзде тамурундан чыгъарылып алып ташлангъан емишсиз тереклердир, эки керен оьлгенлердир.
О оьзюне нечакъы гьайбатлыкъ ва макътавлукъ гелтирген буса, огъар шончакъы къайгъы ва азап гелтиригиз. О: «Мен бир тул къатын тюгюлмен. Мен пача къатын йимик олтургъанман. Мен бир заманда да пашманлыкъны гёрмесмен», – деп макътанды.