20 Жагьил улан Исагъа булай дей: – Буланы барын да мен юрютюп гелгенмен, магъа дагъы да не зат етишмей?
атанга ва ананга гьюрмет эт, ювугъунгну оьзюнгню йимик сюй.
Иса огъар: – Эгер камил болма сюе бусанг, барып бары да мюлкюнгню сатып, пакъырлагъа уьлеш. Шо заман кёклерде сени хазналарынг болур. Сонг гел, Мени артыма тюш! – дей.
О да атасына: «Муна, мен сени бир къулунг йимик болуп сагъа ишлейгеним нечесе йыллар бола. Мен бир де сени буйругъунгдан чыкъмагъанман. Амма сен буса, къурдашларым булан йыбансын деп, магъа бир улакъ сама да бермегенсен.
Сизге муну айтагъаным – къоймагъа тарыкъ гюнагь ишлери ёкъ токъсан тогъуз муъминден эсе, товба этген бир гюнагьлы учун кёклерде сююнч артыкъ болажакъ.
Огъар дагъы да къайтарып сорагъанда, О эретуруп йиберип: – Кимни гюнагьы ёкъ буса, шо адам о къатынгъа башлап таш атсын! – дей.
Бир заманларда мен Къанун ёкъда да яшадым. Амма буйрукъ чыкъгъанда, гюнагь яшама башлады,
Месигь гелип, Аллагь бизин иманыбызгъа гёре къабул этгинче, Къанун бизин яшланы тарбиялавчусудай алып юрюп турду.
Мен Исагъа иман салгъанланы бек къасткъылып гьызарладым. Къанунгъа асаслангъан муъминликге гёре чи мен сёз табып болмасдай эдим.