– Адаршай сагъа, гьей Гьоразин! Адаршай сагъа, гьей Байтсайда! Эгер сизде болгъан аламатлар Сурда ва Сайданда болгъан эди буса, олар тезокъ товба этер эди. Шону гёрсетмек учун, кирлер де гийип, кюлню ичинде олтурар эди.
Къыяматгюн биз тартынмайгъан болсун учун, сююв юреклерибизде камиллешген даражасына етишген. Неге тюгюл де, Иса нечик болгъан буса, биз де бу дюньяда шолайбыз.
Мен тахны алдында токътагъан гиччи ва уллу оьлюлени гёрдюм. Китаплар ачылгъан эди ва бирдагъы бир китап – яшав китабы – ачылгъан эди. Оьлюлеге, китапларда язылгъан затлагъа асасланып, гьар кимге оьзю этген ишлеге гёре дуван этиле эди.