22 Оьлтюрмек учун, муну жин бир кёп керенлер отгъа, сувгъа салды. Эгер Сен гьеч бир зат этип бола бусанг, бизге языкъсын, бир кёмек эт хари!
Иса, шоссагьат къолун узатып, Петерни тутуп, огъар: – Гьей имандан языкъ! Неге шеклик этдинг? – деп сорай.
– Я Раббим! Мени уланыма бир рагьму эт! Ону аврув тутагъаны бар, о бек азап чеге: о чакъ чакъда отгъа йыгъыла, сувгъа тюше.
Рагьму этип, Иса оланы гёзлерине тие. Шоссагьат сокъурлар гёреген болуп къалалар, олар да Исаны арты булан гетелер.
Яман гён аврувлу бир адам, Огъар ювукълашып, тизден туруп: – Я Раббим! Эгер сюйсенг, Сен мени сав этип болажакъ эдинг, – деп ялбара.
Иса уьйге гиргенде, Ону янына эки де сокъур геле. Иса олагъа: – Мен сизин гёреген этер деп инанамысыз? – деп сорай. Сокъурлар да Огъар: – Инанабыз, я Раббибиз, – дейлер.
Амма Иса огъар изну бермей ва: – Уьюнге барып, Раббинг сагъа этген бары да затны ювукъларынга айт, Раббинг сагъа Оьзюню рагьмусун нечик гёрсетгенни англат, – дей.
Шо заман Иса ону атасына: – Бугъар булай болагъаны кёп боламы? – деп сорай. О булай жавап бере: – Гиччи чагъындан берли.
– Эгер сен бола бусанг дегенинг недир? Иман салагъан адамны бары да затны этмеге имканлыгъы бола, – дей Иса огъар.
Къатынны гёрюп, Раббини огъар языгъы чыгъа. Къатынгъа О: – Йылама, – дей.