12 Иса теренден кюстюнюп: – Неге бу гьалиги наслу Менден аламат гёрсетмекни талап эте? Гертисин сёйлеймен сизге: бу наслугъа аламат гёрсетилмес, – дей.
Шо заман дин алимлерден ва фарисейлерден бирлери: – Устаз! Сенден бир аламат гёрме сюер эдик, – дейлер.
Бу гьалиги яман, имансыз наслу аламат гёрмеге сюе! Огъар Юнус пайхаммарны аламатындан башгъа аламат гёрсетилмес, – дей. Сонг Иса, оланы къоюп, ондан гете.
Иса айланасындагъылагъа къазапланып къарай. Оланы юреклерини енгилмейгенлиги Ону пашман эте. Сонг о адамгъа: – Къолунгну узат! – дей. О къолун узата, о да алда йимик сав болуп къала.
Оланы имансызлыгъына къарап, Иса тамашалыкъ эте. Сонг адамлагъа Аллагьны каламын англатмагъа айланадагъы юртлагъа гете.
Сонг кёкге багъып къарап, кюстюнюп, огъар: «Эффата!» Демек, «Ачыл!» – дей.
Оланы да къоюп, Иса къайтып къайыкъгъа мине ва кёлню бириси ягъына багъып гете.
Иса олагъа: – Гьей имансыз адамлар! Къачан болгъунча Мен сизин булан туражакъман? Къачан болгъунча сизге чыдап туражакъман? Ону мунда, Мени яныма гелтиригиз! – дей.
Ерусалимге ювукълашгъанда, шагьаргъа къарап, Иса йылай ва: