41 Иса языкъсына ва къолун узатып, авруйгъан адамгъа тийип: – Сюемен, сав бол, – дей.
Жыйылгъан кёп халкъны гёргенде, Исаны олагъа языгъы чыгъа, неге тюгюл олар, къойчусуз къалгъан къойлар йимик, инжинген ва кёмексиз къалгъан болгъан.
Яман гён аврувлу бир адам Огъар ювукълашып, тизден туруп: – Эгер сюйсенг, Сен мени сав этип болажакъ эдинг, – деп ялбара.
Шоссагьатына сав болуп, ону авруву тайып къала.
О да уянып, елге токътамагъа буюра ва кёлге: – Токъта! Сабур бол! – дей. Ел тына ва бир шыплыкъ болуп къала.
Къызны къолундан тутуп, огъар: – Талита къум! – дей. Бу сёз: «Къызым, сагъа айтаман, тур!» – демекдир.
Къайыкъдан ягъагъа чыкъгъанда, Иса бир кёп адамланы гёре. Ону адамлагъа языгъы чыгъа, неге десе олар къойчусуз къалгъан къойлар йимик болгъан. Сонг олагъа кёп затланы англатмагъа башлай.
Уланы Атасыны макътавлугъуну нюрю болуп токътай ва Оьзю Аллагьны барлыгъын гёрсете. Къудратлы сёзю булан О бары затны сакълап тура. Бизин гюнагьларыбыздан тазалап, О кёклерде Оьр болгъан Аллагьны онг ягъында олтурду.
Шону учун Иса гьар бир якъдан Оьзюню къардашларына ошамагъа, халкъны гюнагьларындан гечмекде къурбан болмакъ учун, Аллагьгъа къуллукъ этивде рагьмулу ва инамлы баш дин къуллукъчу болмагъа герек эди.
Баш дин къуллукъчубуз Иса бизин осал ерлерибизни англамагъа бола. Бизин йимик, О да бары да затларда сыналды, амма О гюнагь ишлени этмеди.