43 Оьзюне кёпню гечгени деп ойлайман, – деп жавап бере Симон. – Сен тюз ойлайсан, – дей Иса.
Пача, къулуна рагьму этип, ону йибере, борчундан да гече.
Ону гьакъыллы кюйде жавап берегенин эшитип, Иса огъар: – Сен Аллагьны гьакимлигини тюбюне тюшмекден йыракъда тюгюлсен, – дей. Мундан сонг гьеч бирев де Огъар бир зат да сорамагъа болушлукъ этмей.
Олар ёлун узатып барагъанда, Иса бир юртгъа геле. Мунда Марта деген бир къатын, Исаны уьюне чакъырып, Ону къабул эте.
Оланы тёлемеге бир заты да болмагъаны саялы, о экевюнден де гечген. Энни айт чы сен, шо адамланы къайсы бай адамны кёп сюежек? – дей Иса.
Къатынгъа багъып къарап, Иса Симонгъа булай айта: – Гёремисен бу къатынны? Мен сени уьюнге гелдим, сен Магъа аякъларымны жувмагъа сув сама бермединг. Бу къатын буса Мени аякъларымны гёзьяшлары булан жувуп, чачлары булан сибирди.
Мен сагъа айтайым неге экенни: о кёп сюе, неге тюгюл де кёп гюнагьлары гечилген. Кимни гюнагьлары аз гечиле буса, о аз сюе.