Уьйге гирип, анасы Мариям да булан яшны гёрелер. Олар ерге къапланып, Огъар сужда этелер. Сандыкъларын ачып, Огъар савгъат этип алтын да, эки тюрлю арив ийисли зат да берелер.
Амма юз асгерни башчысы огъар булай дей: – Я Раббим! Сен мени уьюме гирмеклигинге мен лайыкълы тюгюлмен. Тек Сен бир сёз сёйлесенг, мени къулум сав болуп къалажакъ эди.
Гелип оьзлеге кёмек этгенни сююп, олар башгъа бир къайыкъдагъы ёлдашларына ишара этелер. Олар да гелелер, эки де къайыкъны балыкъдан толтуралар. Авурлукъдан къайыкълар сувгъа батмагъа башлай.
Гьали биз бары да затны тунукъ гюзгюден йимик гёребиз, камиллик етишгенде буса, бетге бет гёрюшежекбиз. Гьали мени билимим ярты, о заман буса мен, Аллагь да мени гьакъымда билегенде йимик, толу кюйде билежекмен.