Амма оланы хатирин къалдырмайыкъ. Кёлге барып, къармакъ ташла. Башлап тутулгъан балыкъны алып, авзун ачып къара: ондан бир акъча табарсан. Шону алып, Мени учун да, оьзюнг учун да олагъа бер.
Вёрегиз, бу гиччилерден бирине де сансымай къарамакъдан сакъ болугъуз! Сизге айтаман: оланы кёклердеги малайиклери Мени кёклердеги Атамны юзюн даим гёрюп туралар. [
Олар ашап битгенде, Иса Петер деп де айтылагъан Симонгъа: – Югьанны уланы Симон! Сен Мени булардан эсе кёп сюемисен? – деп сорай. – Сюемен, Раббим! Сен билесен чи мен Сени сюегенни, – дей о. – Мени къозуларымны сакъла, – дей Иса огъар.
Амма мен бу ихтиярлардан гьеч биринден де пайдаланмадым. Буланы мен магъа да шолай кёмек болсун деп де язмайман. Макътанма болагъан затымны биревге магьрюм этме имканлыкъ бергенче, мен оьлмекни тангларман.