12 Малайикни гёргенде, Закария адай ва бек къоркъа.
Къабургъа гиргенде, олар акъ опуракълар да гийип, онг якъда олтургъан бир жагьил уланны гёрелер, ондан бек къоркъалар.
Къыз буса, ону гёрюп, сёзлеринден тартына ва бу сёзлер нени англатмагъа бола деп ойлаша.
Бек къоркъма да къоркъуп, огъар багъып гёзлерин гётерип, Корнилий: – Не бар, я бийим? – деп сорай. Малайик огъар булай дей: – Аллагь сени дуаларынгны эшитди ва берген садагъаларынгны къабул этди.
Ону гёргенде, оьлген гишидей болуп, мен Ону аякъларына къапландым. Онг къолун мени уьстюме салып, О булай айтды: – Къоркъма! Биринчи, Ахырынчы