Павел ва Барнаба онда узакъ заман къалып, Раббибизни гьакъында тартынмай сёйлейлер. Раббибиз буса, олардан таба аламатлар ва муъжизатлар гёрсете. Шоллукъда, О Оьзюню рагьмусу гьакъда элчилер сёйлейген сёзлени гертилей.
О шону бир кёп гюнлени узагъында айтып турду. Шондан инжинип, Павел ону ичиндеги ругьгъа: – Иса Месигьни аты булан сагъа буюраман: ону ичинден чыгъып тай! – дей. Ругь да шоссагьат ону ичинден чыгъып тая.
Уьйдегилени барын да къыргъа чыгъарып, Петер, тизден туруп, дуа этмеге башлай. Сонг оьлюге багъып бурулуп: – Табита, тур! – дей. О да гёзлерин ача ва Петерни гёргенде, туруп, олтура.