Иса олагъа булай дей: – Гьали де бир нечакъы заман нюр сизин булан болуп туражакъ. Сизин къарангылыкъ къуршамасын учун, сизин булан нюр бар чакъы заман юрюп туругъуз. Къарангылыкъда юрюйген адам къайда барагъанын билмей.
Гёзлери булан гёрмесин, башы булан англамасын деп, Аллагь бу адамланы сокъур этген, юреклерин ташгъа дёндюрген. Ёгъесе, Магъа багъар эди, Мен де оланы сав этер эдим.
Бир заманларда биз де авлия, тынглавсуз болдукъ, алданып турдукъ, гьар тюрлю напсланы, кеп чегивлени къуллары болуп турдукъ. Бизин яшавубуз оьчлюкден ва гюнчюлюкден толгъан эди. Башгъаланы биз де гёрюп ярамай эдик, башгъалар бизин де гёрюп ярамай эди.
Оьзюнде шо хасиятлар ёкъ адамны гёзлерини гёрегенлиги шонча да осал чы, ол гьатта бир зат да гёрмей ва алдагъы гюнагьларындан тазалангъанын да унутуп битген.
«Мен байман, кёп зат къазангъанман, магъа дагъы бир зат да тарыкъ тюгюл», – дейсен сен. Амма сен барындан да талайсыз, амалсыз, пакъыр, сокъур ва ялангъач экенингни билмейсен.