12 Lakaat a rin un den priziusoc’h eget aour fin, ur mab-den muioc'h eget aour Ofir.
Mont a rejont da Ofir, hag e kemerjont eno pevar c'hant ugent talant aour, a zegasjont d'ar roue Salomon.
Ofir, Havila, Jobab; an holl re-se a voe mibien Joktan.
Ne vez ket pouezet gant aour Ofir, na gant oniks prizius, na gant safir.
Eürus ar re a gemero da vugale, hag a friko anezho ouzh ar roc'h!
Ar mir, an aloez hag ar c'hasia a ro c'hwezh-vat da'z tilhad. Er palezioù olifant, c'hoari ar binvioù-kerdin a laouena ac'hanout.
An nemorant eus gwez ar goadeg a vo aes da niveriñ, ur bugel o lakafe dre skrid.
Abalamour da-se eo lonket an douar gant ar vallozh, e annezerien a zoug o foan, tud an douar a zo kuzumet, ne chom ken nemet nebeut a dud.
En deiz-se e krogo seizh gwreg en ur gwaz hepken, o lavarout: Ni a zebro hor bara hag en em wiskimp eus hon dilhad, ra dougimp hepmuiken da anv, laka hon dismegañs da baouez!
Hag e lavaris: Betek pegeit, Aotrou? Hag e respontas: Betek ma vo ar c'hêrioù glac'haret ha diannez, an tiez didud, an douar glac'haret penn-da-benn,
betek m'en devo an AOTROU pellaet an dud, ha ma vo un digenvez bras e-kreiz ar vro.