Навҳаҳои Ирмиё 3:42 - Китоби Муқаддас 1992 1999

⁴² «Мо гуноҳ кардаем ва саркашӣ намудаем, Ту наомурзидаӣ;

Навҳаҳои Ирмиё 3:42 Iomraidhean Croise

4 Подшоҳон 24:4

Ва низ аз боиси хуни бегуноҳон, ки ӯ рехта, Ерусалимро аз хуни бегуноҳон пур карда буд; ва Худованд нахост, ки ӯро биомурзад.

Эзро 9:6

Ва гуфтам: «Эй Худои ман! Аз бардоштани рӯи худ ба сӯи Ту, эй Худои ман, шарм ва хиҷолат дорам, зеро ки гуноҳҳои мо бисьёр шуда аз сар гузаштааст, ва маъсияти мо афзуда, то ба осмон расидааст.

Наҳемьё 9:26

Ва саркашӣ намуда, ба Ту осӣ шуданд, ва аз Тавроти Ту рӯ гардонданд, ва анбиёи Туро, ба сабаби таъкид карданашон, то сӯи Ту руҷӯъ намоянд, куштанд, ва куфрҳои азиме ба амал оварданд.

Забур 107:11

Кист, ки маро ба шаҳри қалъадор дарорад? Кист, ки маро ба Адӯм ҳидоят намояд?

Ирмиё 14:20

Мо, эй Худованд, ба шарорати худ, ба маъсияти падарони худ иқрор мебошем, зеро ки пеши Ту гуноҳ кардаем.

Ирмиё 3:13

Фақат ба гуноҳи худ иқрор шав, ки ту ба Худованд Худои худ осӣ шудаӣ, ва бо бегонагон зери ҳар дарахти сабз басо ишқбозӣ кардаӣ, ва ба овози Ман шумо гӯш надодаед, — мегӯяд Худованд.

Навҳаҳои Ирмиё 1:18

«Худованд одил аст, зеро ки аз амри Ӯ саркашӣ кардаам. Бишнавед, эй ҳамаи қавмҳо, ва дарди маро бубинед: дӯшизагонам ва ҷавононам ба асирӣ рафтаанд.

Навҳаҳои Ирмиё 5:16

Тоҷи сари мо фурӯ ғалтидааст; вой бар ҳоли мо, ки гуноҳ кардаем!

Ҳизқиёл 24:13

Дар фисқу фуҷур ту он қадар палид гаштӣ, ки ҳарчанд Ман туро тоза кардам, аз палидии худ тоза нашудӣ; то хашми Худро Ман бар ту ба итмом нарасонам, ту дигар тоза нахоҳӣ шуд.

Дониёл 9:15

Ва алҳол, эй Худованд Худои мо, ки қавми Худро аз замини Миср бо дасти қавӣ берун оварда, барои Худ, чунон ки имрӯз аст, исм пайдо кардаӣ, — мо гуноҳ кардаем, шарирона рафтор намудаем.

Закариё 1:5

Падарони шумо — куҷоянд онҳо? Ва анбиё — магар онҳо ба таври абадӣ зиндагӣ мекунанд?

Закариё 1:6

Аммо суханони Ман ва фароизи Ман, ки ба бандагони Худ анбиё амр фармуда будам, магар ба сари падарони шумо наомад? Ва онҳо баргаштанд ва гуфтанд: „Чунон ки Худованди лашкарҳо қарор дода буд, ки бо мо мувофиқи роҳҳоямон ва корҳоямон амал намояд, ончунон бо мо амал намуд“».