34 Вақте ки ҳамаи бандиёни заминро бо пойҳои худ пахш мекунанд,
Худовандро муборак бихонед, эй фариштагони Ӯ, ки дар қувват паҳлавон ҳастед, каломи Ӯро ба ҷо меоваред, ва овози каломи Ӯро мешунавед.
Кӯҳҳо бо сояи он пӯшида шуд, ва шохаҳои он мисли арзҳои Худост.
Дуньёро мисли биёбон гардонид, ва шаҳрҳои онро хароб мекард, ва асирони худро ба хонаҳошон ҷавоб намедод?»
Ва ба бандиён бигӯям: „Берун оед“! Ва ба онҳое ки дар зулмотанд: „Пеши нур биёед!“ Онҳо дар роҳҳо хоҳанд чаронид, ва бар ҳар теппа чарогоҳи онҳо хоҳад буд.
Исроил рамаи парокандашудаест; шерон онро ронданд; аввал подшоҳи Ашшур онро ба коми худ кашид, ва сонӣ ин Набукаднесар подшоҳи Бобил устухонҳои онро шикаст.
Зеро ки Ӯ банӣ‐одамро на ба дилхоҳи Худ ҷазо дода ғамгин мекунад.
Вақте ки одамро ба ҳузури Ҳаққи Таоло ноҳақ доварӣ менамоянд,