Навҳаҳои Ирмиё 1:7 - Китоби Муқаддас 1992 1999

⁷ Ерусалим дар айёми мусибатҳо ва уқубатҳои худ ҳамаи нозу неъматҳои худро, ки аз қадимулайём дошт, ба ёд меоварад, дар сурате ки қавми вай ба дасти душман афтодааст, ва мададгоре барои вай нест; адуён ба вай нигариста, ба ҳоли харобиҳояш механданд.

Навҳаҳои Ирмиё 1:7 Iomraidhean Croise

Айюб 29:2

«Кошки ман мисли моҳҳои пеш мебудам, мисли рӯзҳое ки Худо маро нигоҳ медошт,

Забур 42:4

Ва назди қурбонгоҳи Худо хоҳам омад, назди Худое ки шодӣ ва хурсандии ман аст, ва Туро, эй Худо, Худои ман, бо барбат ҳамд хоҳам гуфт!

Забур 77:3

Он чи шунидаем ва донистаем, ва падарони мо ба мо ҳикоят кардаанд,

Забур 79:4

Худоё! Моро баргардон, ва рӯи Худро мунаввар намо, то ки наҷот ёбем.

Ишаъё 64:10

Шаҳрҳои муқаддаси Ту биёбон шудааст; Сион биёбон, ва Ерусалим харобазор гардидааст.

Ишаъё 64:11

Хонаи қудси мо ва ҷалоли мо, ки падарони мо дар он Туро ҳамду сано мехонданд, тӯъмаи оташ гардидааст, ва ҳар он чи барои мо азиз буд, харобазор шудааст.

Ирмиё 37:7

«Худованд, Худои Исроил чунин мегӯяд: ба подшоҳи Яҳудо, ки шуморо назди ман фиристодааст, то аз ман илтимос кунед, чунин бигӯед: инак, лашкари фиръавн, ки ба ёрмандии шумо берун омадаанд, ба замини худ, ба Миср хоҳанд баргашт.

Ирмиё 48:27

Оё Исроил барои ту хандазор нашуда буд? Оё вай дар миёни дуздон ёфт шуда буд, ки ҳар бор ту дар бораи вай сухан мерондӣ, бо нафрат калла меҷунбондӣ?

Навҳаҳои Ирмиё 4:17

Чашмони мо ҳанӯз ба мадад беҳуда чор мешуд: дар чашмдошти худ ба халқе умедвор будем, ки вай наметавонист моро наҷот диҳад.

Ҳизқиёл 25:3

Ва ба банӣ‐Аммӯн бигӯй: каломи Худованд Худоро бишнавед! Худованд Худо чунин мегӯяд: азбаски ту дар бораи хонаи муқаддаси Ман, ҳангоме ки он ба хорӣ дучор шуд, ва дар бораи замини Исроил, ҳангоме ки он валангор шуд, ва дар бораи хонадони Яҳудо, ҳангоме ки онҳо ҷалои ватан гардиданд, „ҳай‐ҳай!“ гуфтӣ,

Ҳизқиёл 25:6

Зеро ки Худованд Худо чунин мегӯяд: азбаски ту чапак задӣ ва пой кӯфтӣ, ва бо тамоми нафрате ки аз замини Исроил дар дили худ дорӣ, шодӣ кардӣ,

Ҳушаъ 2:7

Ва ҳарчанд вай аз паи хушдорони худ афтад, ба онҳо нахоҳад расид, ва ҳарчанд онҳоро ҷустуҷӯ намояд, нахоҳад ёфт, ва хоҳад гуфт: „Рафта, назди шавҳари якуми худ бармегардам, зеро ки дар он вақт, назар ба ҳозира, барои ман беҳтар буд“.

Мико 4:11

Ва алҳол халқҳои бисьёр бар зидди ту ҷамъ омада, мегӯянд: «Сион палид хоҳад шуд, ва чашмони мо инро хоҳад дид!»

Инҷили Луқо 15:17

Оқибат ӯ ба худ омада, гуфт: „Чӣ қадаре аз муздурони падарам нони фаровон доранд, аммо ман дар ин ҷо аз гуруснагӣ ба ҳалокат мерасам!

Инҷили Луқо 16:25

Лекин Иброҳим гуфт: „Эй фарзандам! Ба хотир овар, ки дар зиндагиат чизҳои хуб насиби ту ва чизҳои бад насиби Лаъзор шуда буд; акнун вай дар ин ҷо фароғат меёбад, ва ту азоб мекашӣ;