Навҳаҳои Ирмиё 1:5 - Китоби Муқаддас 1992 1999

⁵ Адуёнаш сарбаланд шудаанд, душманонаш комронӣ мекунанд, зеро ки Худованд варо аз боиси гуноҳҳои бисьёраш ғамгин кардааст; кӯдаконаш пешопеши аду ба асирӣ рафтаанд.

Навҳаҳои Ирмиё 1:5 Iomraidhean Croise

4 Подшоҳон 21:15

Аз боиси он ки онҳо он чи дар назари ман бад аст, ба амал оварданд, ва аз рӯзе ки падаронашон аз Миср берун омаданд, то имрӯз Маро ба хашм оварданд“».

Забур 80:6

Инро Ӯ шаҳодате дар Юсуф муқаррар намуд, вақте ки вай бар замини Миср берун рафт. Забонеро, ки намедонистам, шунидам:

Ишаъё 22:5

Зеро ки рӯзи ҳаяҷон ва мағлубият ва парешонӣ аз ҷониби Худованди лашкарҳост дар водии рӯъё: ҳисорро вайрон мекунанд, ва фарьёд дар кӯҳҳо танинандоз мешавад.

Ишаъё 63:18

Қавми муқаддаси Ту муддати каме онро тасарруф намуданд; душманони мо қудси Туро поймол карданд.

Ирмиё 10:20

Хаймаи ман хароб гардид, ва ҳамаи танобҳоям канда шуд; писаронам аз пеши ман рафтанд, ва онҳо нестанд: дигар касе нест, ки хаймаи маро бигустаронад ва пардаҳои маро биовезад;

Ирмиё 12:7

«Хонаи Худро тарк кардам; мероси Худро партофтам; ҷононаи Худро ба дасти душманонаш супурдам.

Ирмиё 23:14

Валекин дар миёни анбиёи Ерусалим чизҳои зиштро мебинам: онҳо ба зино дода мешаванд ва дар кизб роҳ мераванд, ва дастҳои шариронро тақвият менамоянд, бе он ки ҳар яке аз шарорати худ баргарданд; ҳамаи онҳо дар назари Ман мисли Садӯм, ва сокинони он мисли Амӯро гардидаанд».

Ирмиё 39:9

Ва бақияи қавмро, ки дар шаҳр монда буданд, ва гурезпоёнро, ки ба тарафи ӯ гузашта буданд, ва бақияи қавмро, ки монда буданд, сардори посбонони шахсии ӯ — Набузаръадон — ба Бобил ба асирӣ бурд.

Ирмиё 5:29

Оё барои чунин аъмол ҷазо нахоҳам дод? — мегӯяд Худованд. — Ва оё ҷони Ман аз чунин халқ интиқом нахоҳад гирифт?»

Навҳаҳои Ирмиё 1:16

Дар ҳаққи инҳо ман гирья мекунам: аз чашмам, аз чашмам об мерезад, зеро тасаллидиҳандае ки ҷонамро қувват медода бошад, аз ман дур шудааст; писаронам хонавайрон шудаанд, зеро ки душман зӯр баромадааст».

Навҳаҳои Ирмиё 1:18

«Худованд одил аст, зеро ки аз амри Ӯ саркашӣ кардаам. Бишнавед, эй ҳамаи қавмҳо, ва дарди маро бубинед: дӯшизагонам ва ҷавононам ба асирӣ рафтаанд.

Навҳаҳои Ирмиё 1:8

Ерусалим гуноҳи азиме кардааст, аз ин сабаб кароҳатангез шудааст: ҳамаи онҳое ки варо мӯҳтарам медоштанд, ба вай беэътиноӣ мекунанд, зеро ки урьёнии варо дидаанд; худаш низ оху воҳ мекунад ва рӯ ба қафо мегардонад.

Навҳаҳои Ирмиё 2:17

Худованд он чи қарор дода буд, иҷро кардааст; амреро, ки аз қадимулайём фармуда буд, ба амал овардааст: хароб намуда, раҳме накардааст ва душманро бар ту шод гардонда, шохи адуёнатро баланд бардоштааст.

Навҳаҳои Ирмиё 3:46

Ҳамаи душманони мо даҳони худро бар мо кушодаанд.

Ҳизқиёл 9:10

Бинобар ин чашми ман низ риққат нахоҳад овард, ва Ман раҳм нахоҳам кард: подоши рафторашонро бар сарашон хоҳам овард».

Ҳизқиёл 9:9

Ва ба ман гуфт: «Гуноҳи хонадони Исроил ва Яҳудо бағоят азим аст, ва ин замин аз хун пур шудааст, ва ин шаҳр аз беадолатӣ пур аст; зеро ки онҳо мегӯянд: „Худованд ин заминро тарк кардааст, ва Худованд намебинад“.

Такрори Шариат 31:29

Зеро медонам, ки шумо, баъд аз мурдани ман тамоман фосид гардида, аз роҳе ки ба шумо амр фармудаам, дур хоҳед шуд, ва дар охири айём бадӣ бар шумо хоҳад омад, зеро ки он чи дар назари Худованд бад аст, ба амал хоҳед овард, то ки Ӯ ро бо аъмоли дасти худ ба хашм оваред».