Ибриён* 2:2 - Китоби Муқаддас 1992 1999

² Зеро, агар каломе ки ба василаи фариштагон гуфта шудааст, матин буда, барои ҳар ҷиноят ва беитоатӣ подоши одилона дода шуда бошад,

Китоби Муқаддас Оммафаҳм

² Дар гузашта паёми шариат ба воситаи фариштагон эълон шуда буд. Ин паёми шариат чунон эътибори зиёд дошт, ки агар аҷдодонамон аз он сарпечӣ ё ба он беитоатӣ мекарданд, сазовори ҷазо мешуданд.

Ибриён* 2:2 Iomraidhean Croise

Забур 68:17

Маро иҷобат намо, эй Худованд, зеро ки эҳсони Ту некӯст; аз рӯи фаровонии марҳаматҳои Худ бар ман таваҷҷӯҳ намо.

Ададҳо 11:33

Гӯшт ҳанӯз дар миёни дандонҳошон буд, пеш аз он ки хоида фурӯ баранд, хашми Худованд бар қавм аланга зад, ва Худованд қавмро бо вабои бағоят азиме зарба зад.

Ададҳо 16:49

Ва касоне ки аз вабо мурданд, чордаҳ ҳазору ҳафтсад нафар буданд, ба ҷуз онҳое ки аз боиси Қӯраҳ нобуд шуданд.

Ададҳо 21:6

Ва Худованд морҳои заҳрдорро ба зидди қавм фиристод, ва онҳо қавмро заҳр заданд; ва мардуми зиёде аз исроилиён мурданд.

Ададҳо 25:9

Ва мурдагон аз вабо бисту чор ҳазор нафар буданд.

Корнома* 7:53

Оре, шумо Тавротро, ки ба василаи фариштагон барқарор шуд, қабул кардед, вале аз риояи он гардан тофтед».

Ғалотиён* 3:19

Пас, шариат барои чист? Он баъдтар аз боиси ҷиноятҳо дода шудааст, то вақти омадани Насле ки ваъда ба Ӯ дахл дорад, ва он ба воситаи фариштаҳо бо дасти миёнарав фармоиш карда шудааст.

Такрори Шариат 17:12

Ва касе ки бадқасдона амал карда, ба коҳине ки барои хизмати Худованд Худои ту дар он ҷо меистад, ё ба довар гӯш надиҳад, — он кас бояд ба қатл расонида шавад; ва шароратро аз миёни худ барҳам хоҳӣ дод.

Такрори Шариат 17:2

Агар дар миёни ту, дар яке аз шаҳрҳои ту, ки Худованд Худоят ба ту медиҳад, марде ё зане пайдо шавад, ки дар назари Худованд Худои ту кори баде карда, аҳди Ӯро поймол намояд,

Такрори Шариат 17:5

Дар он сурат ту он мард ё он занро, ки чунин кори бад кардаанд, назди яке аз дарвозаҳоят берун овар, ва он мард ё занро сангсор кун, то ки бимиранд.

Такрори Шариат 27:26

„Малъун бод касе ки суханони ин шариатро ба ҷо наоварад ва бар тибқи онҳо амал накунад!“ Ва тамоми қавм хоҳанд гуфт: „Омин!“»

Такрори Шариат 32:2

Сабақи ман мисли борон хоҳад борид, нутқи ман мисли шабнам хоҳад рехт, мисли қатраҳои борони маҳин бар майсазор, ва мисли борони сел бар алафзор.

Ибриён* 1:1

Худое ки аз қадимулайём борҳо ва ба тарзи гуногун ба падарони мо ба василаи анбиё сухан рондааст,

Ибриён* 10:28

Агар касе шариати Мусоро рад мекард, дар асоси баёноти ду ё се шоҳид бе марҳамат ба қатл расонда мешуд,

Ибриён* 10:35

Пас умеди худро тарк накунед, ки мукофоти бузурге ба он тааллуқ дорад.

Ибриён* 11:26

Ва хории Масеҳро сарвати бузургтар аз ганҷҳои Миср ҳисоб кард; зеро ки ба мукофот назар медӯҳт.

Ибриён* 11:6

Аммо бе имон ба назари Худо писанд омадан мумкин нест; зеро ҳар кӣ сӯи Худо меояд, бояд имон дошта бошад, ки Ӯ ҳаст, ва ба толибони Худ мукофот хоҳад дод.

Ибриён* 12:25

Бохабар бошед, ки шумо низ аз сухангӯ рӯ нагардонед. Зеро, агар онҳое ки бар замин ба сухангӯ гӯш наандохтанд, аз ҷазо раҳо нашудаанд, пас алалхусус мо, агар аз Ӯ, ки аз осмон сухан мегӯяд, рӯ гардонем, раҳо наҳоҳем шуд.

2 Петрус 1:19

Ва каломи нубувват барои мо матонати бештаре дорад; шумо хуб мекунед, ки ба он рӯ меоваред, ҳамчун ба чароғе ки дар ҷои торик нур мепошад, то даме ки чашми рӯз кушода шуда, ситораи субҳ дар дилҳои шумо тулӯъ намояд;

Яҳудо 1:5

Ман он чиро, ки медонед, мехоҳам ба шумо хотиррасон намоям, ки агарчи Худованд қавмро аз замини Миср халос кард, баъд беимононро ба ҳалокат расонд,