13 Ва ҳар кас аз банӣ‐Исроил ва аз ғарибоне ки дар миёни онҳо маскан гирифтаанд, агар ҷонваре ё парандаеро, ки хӯрда мешавад, сайд кунад, бояд хуни онро бирезад ва бо хок бипӯшонад.
Эй замин! Хуни маро рӯпӯш накун, ва бигзор дар умқи ту барои фиғони ман ҷое набошад.
Чунки аз дасти зани зинокор кас мӯҳтоҷи як лаб нон мешавад, ва зани шавҳардор ҷони азизеро ба дом меоварад.
Зеро ки хуни вай андаруни вай буд: онро вай бар сахраи суфтае бимонд, онро бар замин нарехт, то ки бо хок пӯшонида шавад.
Бинобар ин Ман ба банӣ‐Исроил гуфтаам: ҳеҷ кас аз миёни шумо хун нахӯрад, ва ғарибе ки дар миёни шумо маскан гирифтааст, хун нахӯрад.
Ва ҳеҷ хунро, — хоҳ аз они паранда бошад, хоҳ аз они чорпо, — дар масканҳои худ нахӯред.
Лекин хунро нахӯред; онро мисли об бар замин бирезед.
Онро нахӯр: онро мисли об бар замин бирез.
Лекин хуни онро нахӯр: онро мисли об бар замин бирез.