Ҳушаъ 13:6 - Китоби Муқаддас 1992 1999

⁶ Онҳо ба хубӣ чарида, сер шуданд; ва чун сер шуданд, дилашон мағрур гардид, ва ба ин сабаб Маро фаромӯш карданд.

Ҳушаъ 13:6 Iomraidhean Croise

Забур 10:4

Худованд дар қасри қудси Худ сокин аст; тахти Худованд дар осмон аст; чашмони Ӯ менигарад, пилкҳои Ӯ банӣ‐одамро имтиҳон мекунад.

Наҳемьё 9:35

Ва онҳо дар мамлакати худ, бо вуҷуди некии бузурге ки Ту ба онҳо кардӣ, дар замини фароху ҳосилхезе ки Ту ба онҳо бахшидӣ, Туро ибодат накарданд, ва аз кирдорҳои бади худ даст накашиданд.

Такрори Шариат 32:18

Ба Кӯҳпорае ки туро ба дуньё овард, беэътиноӣ кардӣ, ва Худои Офаринандаи худро аз хотир баровардӣ.

Ҳушаъ 10:1

Исроил токи сершохаест, ки меваи ба худаш муносибе меоварад; ба андозаи фаровонии меваи худ қурбонгоҳҳои зиёде сохтааст; баробари афзудани нозу неъмати заминаш сутунҳоро хубтар зебу зинат додаанд.

Ҳушаъ 8:4

Онҳо подшоҳонро таъин карданд, вале на аз ҷониби Ман; сарваронро таъин карданд, вале бе розигии Ман; аз нуқра ва тиллои худ бутҳо барои худ сохтанд, то ки ба ҳалокат дучор шаванд.

Ҳушаъ 2:13

Ва аз боиси айёми Баалҳо варо ҷазо хоҳам дод, ки он вақт вай барояшон бухур месӯзонид, ва худро бо ҳалқаҳои гӯшу бинӣ ва бо гарданбандҳо оро медод, ва аз паи хушдоронаш мерафт, вале Маро фаромӯш карда буд, мегӯяд Худованд.

Ишаъё 17:10

Зеро ки ту Худои наҷоти худро фаромӯш кардӣ, ва кӯҳпораи паноҳгоҳи худро ба ёд наовардӣ; бинобар ин ту ниҳолҳои дилпазир шинондӣ, ва қаламчаҳои бегонаро кишт кардӣ.

Масалҳо 30:9

Мабодо бисьёр сер шуда, Туро инкор кунам ва бигӯям: «Худованд кист?» Ва мабодо бенаво шуда, дуздӣ кунам ва исми Худои худро беҳурмат созам.

Ирмиё 5:7

«Чӣ гуна Ман туро барои ин аъмоли бад биомурзам? Писарони ту Маро тарк карданд ва ба чизҳое ки худо нестанд, қасам мехӯранд; ва онҳоро сер кардам, вале онҳо ба зинокорӣ дода шуданд, ва гурӯҳ‐гурӯҳ ба хонаҳои фоҳишагон даромаданд.

Ҳизқиёл 23:35

Бинобар ин Худованд Худо чунин мегӯяд: азбаски ту Маро фаромӯш кардӣ, ва пушти худро ба тарафи Ман гардондӣ, пас ту низ подоши фисқу фуҷур ва зинокории худро бардор!»

Ҳизқиёл 28:5

Бо фаровонии ҳикмати худ, ба воситаи тиҷорати худ сарвати худро афзун кардаӣ, ва дили ту аз сарвати ту мағрур шудааст,

Ҳушаъ 2:7

Ва ҳарчанд вай аз паи хушдорони худ афтад, ба онҳо нахоҳад расид, ва ҳарчанд онҳоро ҷустуҷӯ намояд, нахоҳад ёфт, ва хоҳад гуфт: „Рафта, назди шавҳари якуми худ бармегардам, зеро ки дар он вақт, назар ба ҳозира, барои ман беҳтар буд“.

Ҳушаъ 4:6

Қавми Ман аз камии дониш нобуд шудаанд; азбаски ту аз дониш нафрат кардӣ, Ман низ аз ту нафрат кардам, то ки дигар барои Ман каҳонат нанамоӣ; ва азбаски ту шариати Худои худро фаромӯш кардӣ, Ман низ писарони туро фаромӯш хоҳам кард.

Ҳушаъ 4:7

Ҳар қадар онҳо сершумор гардиданд, ҳамон қадар бештар пеши Ман гуноҳ карданд; пас ҷалоли онҳоро ба нанг табдил хоҳам дод.

Ҳушаъ 7:14

Ва онҳо бо дили худ сӯи Ман истиғоса набурданд, ҳангоме ки бар бистарҳои худ фиғон мекашиданд; барои ғалла ва шароб ҷамъ шуда, бар зидди Ман исьён мекунанд.

Ҳушаъ 8:14

Ва Исроил Холиқи худро фаромӯш карда, қасрҳо бино намудааст, ва Яҳудо бисьёр шаҳрҳои ҳисордор сохтааст; валекин Ман ба шаҳрҳои вай оташ хоҳам фиристод, то ки кӯшкҳои варо бисӯзонад.

Ҳушаъ 12:8

Вале Эфроим мегӯяд: «Дуруст аст, ки ман сарватдор шудаам, барои худ молу мулк пайдо кардаам; дар тамоми дороии ман ноинсофие ки гуноҳ бошад, назди ман нахоҳанд ёфт».

Ҳушаъ 5:14

Зеро ки Ман мисли шер барои Эфроим ва мисли шербача барои хонадони Яҳудо хоҳам буд; Ман, Ман медарам ва меравам, бардошта мебарам, ва халоскунандае нахоҳад буд.