4 Бо риштаҳои инсонӣ, бо танобҳои муҳаббат онҳоро пеш кашидам; ва барояшон мисли касоне будам, ки юғро аз ҷоғашон боло мебардоранд; ва навозишкорона ба вай хӯрок медодам.
Ман барои вай падар хоҳам буд, ва вай барои Ман писар хоҳад буд, ва агар вай гуноҳ кунад, Ман варо бо калтаки мардон ва бо зарбаҳои банӣ‐одам ҷазо хоҳам дод.
Ва Мусо гуфт: «Ин аст амре ки Худованд фармудааст: „Ӯмаре аз он пур кунед, барои он ки дар наслҳои шумо нигоҳ дошта шавад, то нонеро бубинанд, ки дар биёбон шуморо аз он хӯронида будам, вақте ки шуморо аз замини Миср берун овардам“».
Валекин вай намедонист, ки Ман будам, ки ғалла ва шароб ва равғанро ба вай медодам, ва нуқра ва тиллоро барои вай афзун мекардам, ки Баалро аз он месохтанд.
Ва маскаи гов, ва шири гӯсфанд, ва равғани барраҳо ва қӯчқорҳои бошонӣ ва бузҳо, ва гули орди гандуми гузин; ва ту хуни раз, ки шароби фашшосӣ буд, нӯшидӣ.