16 «Аз киштӣ берун ой, ту, ва занат, ва писаронат, ва занони писаронат бо ту.
Ва Худованд ба Нӯҳ гуфт: «Ту ва тамоми аҳли байтат ба киштӣ дароед; зеро ки туро дар ин насл пеши Худам одил дидам.
Дар худи ҳамон рӯз Нӯҳ, ва Сом, Ҳом ва Ёфат, писарони Нӯҳ, ва зани Нӯҳ, ва се зани писаронаш бо онҳо ба киштӣ даромаданд.
Ва Нӯҳ, ва писаронаш, ва занаш, ва занони писаронаш бо ӯ аз боиси оби тӯфон ба киштӣ даромаданд.
Ва Худо Нӯҳро хитоб карда, гуфт:
Ва ҳамаи ҳайвонҳоеро, ки назди худ дорӣ, ҳар махлуқеро аз паррандагон, ва чорпоён, ва тамоми ҳайвоноте ки бар замин мехазад, бо худ берун овар, то ки бар замин паҳн шуда раванд, ва борвар ва афзун шаванд».
Ба хотири бародаронам ва ёронам мегӯям, ки сулҳу осоиштагӣ бар ту бод!
Вале шохи маро мисли гови ваҳшӣ баланд кардаӣ; ба худ равғани тоза молидаам;
Дар хусуси ту бошад, ба хотири хуни аҳди ту Ман асирони туро аз чоҳе ки дар он об нест, озод мекунам.
Ва коҳинони бардорандаи сандуқи аҳди Худованд андаруни Урдун дар хушкӣ маҳкам меистоданд, ва тамоми Исроил дар хушкӣ убур мекарданд, то даме ки аз Урдун убур кардани тамоми халқ анҷом ёфт.
Ва коҳинони бардорандаи сандуқ андаруни Урдун истоданд, то вақти анҷом ёфтани ҳар чизе ки Худованд ба Еҳушаъ амр фармуда буд, ки ба қавм бигӯяд, бар тибқи ҳар чи е ки Мусо ба Еҳушаъ амр фармуда буд; ва қавм шитобон убур мекарданд.