Ҳастӣ 5:5 - Китоби Муқаддас 1992 1999

⁵ Пас тамоми айёми умри Одам нӯҳсаду сӣ сол буд; ва ӯ мурд.

Ҳастӣ 5:5 Iomraidhean Croise

Ҳастӣ 3:19

Ба арақи ҷабинат нон хоҳӣ хӯрд, то даме ки ба хок баргардӣ, ки аз он гирифта шудаӣ; зеро ки ту хок ҳастӣ, ва ба хок хоҳӣ баргашт».

Ҳастӣ 5:11

Пас тамоми айёми Анӯш нӯҳсаду панҷ сол буд; ва ӯ мурд.

Ҳастӣ 5:4

Ва айёми Одам, баъд аз таваллуди Шет, ҳаштсад сол буд, ва ӯ писарону духтарон ба дуньё овард.

Ҳастӣ 5:6

Ва Шет саду панҷ сол бизист, ва Анӯшро ба дуньё овард.

Ҳастӣ 5:8

Пас тамоми айёми Шет нӯҳсаду дувоздаҳ сол буд; ва ӯ мурд.

2 Подшоҳон 14:14

Мо, охир, ҳатман хоҳем мурд, ва мисли обе хоҳем буд, ки ба замин рехта мешавад, ва онро дигар ҷамъ кардан мумкин нест; ва Худо ҷонро нобуд намекунад, балки тадбирҳо меандешад, то ки рондашудае аз ӯ ронда нашавад.

1 Вақоеънома 1:1

Одам, Шет, Анӯш;

Айюб 30:23

Медонам, ки Ту маро ба марг хоҳӣ расонид, ва ба хонае ки барои ҷамъ омадани ҳамаи зиндаҳост.

Забур 90:10

Бадие ба ту рӯй нахоҳад дод, ва офате ба хаймаи ту наздик нахоҳад шуд.

Воиз 12:5

Аз баландӣ низ битарсанд ва дар роҳ хавотир кашанд; ва бодом шукуфта сафедпӯш шавад; ва малахе гаронӣ кунад; ва иштиҳо кӯр шавад. Ба ҳамин тариқ одамизод ба хонаи ҷовидонии худ меравад, ва дар кӯча навҳагарон гирд мегарданд;

Воиз 12:7

Ва хок бар замин баргардад, ончунон ки буд; ва рӯҳ назди Худо, ки онро бахшида буд, баргардад.

Воиз 9:5

Зиндаҳо медонанд, ки бояд бимиранд, вале мурдаҳо чизе намедонанд, ва барои онҳо дигар подоше нест, ҳатто зикрашон фаромӯш шудааст;

Воиз 9:8

Бигзор либосҳои ту ҳама вақт сафед бошад, ва равған бар сари ту кам нашавад.

Ҳизқиёл 18:4

Инак ҳамаи ҷонҳо аз они Ман аст; хоҳ ҷони падар ва хоҳ ҷони писар аз они Ман аст; ҷоне ки гуноҳ карда бошад, хоҳад мурд.

Такрори Шариат 30:20

Худованд Худои худро дӯст бидорӣ, ба овози Ӯ гӯш диҳӣ ва ба Ӯ бичаспӣ, зеро ки Ӯ ҳаёти ту ва дарозии умри туст, то ки ту дар замине ки худованд ба падаронат Иброҳим, Исҳоқ ва Яъқуб қасам хӯрдааст, ки онро ба онҳо бидиҳад, сукунат намоӣ».

Ибриён* 9:27

Ва чунон ки одамонро насиб гардидааст, ки як бор бимиранд ва пас аз он ба доварӣ дучор шаванд,