Ҳастӣ 2:7 - Китоби Муқаддас 1992 1999

⁷ Ва Худованд Худо одамро аз хоки замин бисиришт, ва ба бинии вай рӯҳи ҳаёт дамид, ва одам ҷони зинда шуд.

Ҳастӣ 2:7 Iomraidhean Croise

Ҳастӣ 1:27

Ва Худо одамро ба сурати Худ офарид, ӯро ба сурати Худо офарид; онҳоро марду зан офарид.

Ҳастӣ 2:6

Ва буғ аз замин баромада, тамоми рӯи заминро сероб мекард.

Ҳастӣ 3:19

Ба арақи ҷабинат нон хоҳӣ хӯрд, то даме ки ба хок баргардӣ, ки аз он гирифта шудаӣ; зеро ки ту хок ҳастӣ, ва ба хок хоҳӣ баргашт».

Ҳастӣ 3:23

Ва Худованд Худо ӯро аз боғи Адан берун кард, то ки заминро, ки аз он гирифта шудааст, кор кунад.

Ҳастӣ 7:22

Ҳар он чи дар хушкӣ дами рӯҳи ҳаёт дар димоғаш буд, мурд.

Айюб 27:3

Ки то даме ки ҷони ман дар тани ман аст, ва нафаси Худо дар димоғи ман аст,

Айюб 33:4

Рӯҳи Худо маро ба вуҷуд овардааст, ва нафаси Қодир ба ман ҳаёт бахшидааст.

Айюб 33:6

Инак, ман нисбат ба Худо мисли ту ҳастам: ман низ аз гил сиришта шудаам.

Айюб 4:19

Чӣ қадар зиёдтар дар сокинони хонаҳои гилин, ки асосашон хок аст, ва мисли куя зуд маҳв мешаванд:

Забур 100:3

Пеши назари худ чизи қабеҳро нахоҳам гузошт; аз амали гумроҳон нафрат дорам; ба ман нахоҳад часпид.

Забур 103:14

Алафро барои чорпо мерӯёнӣ, ва сабзаро барои хизмати одамизод, то ки аз замин нон ҳосил кунад,

Масалҳо 20:27

Рӯҳи одам чароғи Худованд аст, ки тамоми ботинро месанҷад.

Воиз 12:7

Ва хок бар замин баргардад, ончунон ки буд; ва рӯҳ назди Худо, ки онро бахшида буд, баргардад.

Воиз 3:7

Вақте барои даррондан, ва вақте барои дӯхтан; вақте барои хомӯш мондан, ва вақте барои сухан рондан.

Ишаъё 2:22

Шумо аз инсон, ки нафаси ӯ дар бинии ӯст, даст кашед, зеро ки у чӣ чизе ҳисоб меёбад?

Ишаъё 64:8

Ва акнун, эй Худованд, Ту Падари мо ҳастӣ; мо гил ҳастем, ва Ту — кӯзагари мо, ва ҳамаамон амали дастҳои Ту мебошем.

Навҳаҳои Ирмиё 4:20

Масеҳи Худованд, ки рӯҳи ҳаёти мо буд, дар чоҳи онҳо афтод, ки дар бораи ӯ мегуфтем: «Ба зери сояи ӯ дар миёни халқҳо зиндагӣ хоҳем кард».

Ҳизқиёл 37:5

Худованд Худо ба ин устухонҳо чунин мегӯяд: инак Ман рӯҳ дар шумо дохил мекунам, ва шумо зинда хоҳед шуд.

Ҳизқиёл 37:6

Ва пайҳо бар шумо ба вуҷуд меоварам, ва гӯшт бар шумо мерӯёнам, ва пӯст бар шумо мепӯшонам, ва рӯҳ дар шумо дохил мекунам, ва шумо зинда хоҳед шуд, ва хоҳед донист, ки Ман Худованд ҳастам“».

Закариё 12:1

Ваҳйи каломи Худованд дар бораи Исроил. Худованд, ки осмонро густурдааст, ва буньёди заминро ниҳодааст, ва рӯҳи одамизодро андаруни вай ба вуҷуд овардааст, чунин мегӯяд:

Ададҳо 16:22

Ва онҳо бар рӯи худ афтода, гуфтанд: «Эй Худо, ки Худои орифи рӯҳҳои тамоми башар ҳастӣ! Як кас гуноҳ кардааст, ва ту бар тамоми ҷамоат дарғазаб мешавӣ?»

Ададҳо 27:16

«Бигзор Худованд, ки Худои рӯҳҳои тамоми навъи башар аст, касеро бар ин ҷамоат таъин намояд,

Юҳанно* 20:22

Чун инро гуфт, бар онҳо дамид ва гуфт: «Рӯҳулқудсро пайдо кунед:

Корнома* 17:25

Ва ба хизмати дастҳои одамӣ эҳтиёҷ надорад, зеро ки Худаш ҳаёт ва нафас ва ҳар чизро ба ҳама мебахшад;

Румиён* 9:20

Аммо ту кистӣ, эй одамизод, ки бо Худо баҳсу мунозира мекунӣ? Оё маснӯъ ба сонеъ мегӯяд: «Чаро маро чунин соҳтӣ?»

1 Қӯринтиён* 15:45

Чунин навишта шудааст: «Одами аввалин, яъне Одам, ҷони зинда гашт». Одами охирин рӯҳи ҳаётбахш аст.

1 Қӯринтиён* 15:47

Одами якум аз замин аст, яъне хокист; одами дуюм Худованд аст аз осмон.

2 Қӯринтиён* 4:7

Лекин мо ин ганҷро дар зарфҳои гилин дорем, то маълум шавад, ки бартарии қувват аз они Худо бошад, на аз ҷониби мо;

2 Қӯринтиён* 5:1

Зеро медонем, ки агар хонаи заминии мо, ин хайма, хароб шавад, мо иморате аз ҷониби Худо дорем, хонаи бо дасти одам сохта нашудаи абадӣ, ки дар осмон аст.

1 Тимотиюс* 2:13

Зеро ки аввал Одам офарида шудааст, ва баъд аз ӯ Ҳавво;

Ибриён* 12:9

Илова бар ин, барои мо, ки аз падарони ҷисмонӣ ҷазо ёфта, аз онҳо метарсем, оё лозим нест, ки ба Падари рӯҳҳо хеле зиёдтар итоат намоем, то ки зист кунем?