17 Ва Сисро пои пиёда сӯи хаймаи Ёил, ки зани Ҳобари Қенӣ буд, гурехт; зеро ки дар байни Ёбин подшоҳи Ҳосӯр ва хонадони Ҳобари Қенӣ сулҳ буд.
Ғурури одам варо хор мекунад, вале шахси фурӯтан ҷалол меёбад.
«Барои шарирон осоиштагӣ нахоҳад буд», — мегӯяд Худои ман.
Ва касе ки ҷасуртарини паҳлавонон бошад, дар он рӯз бараҳна хоҳад гурехт», мегӯяд Худованд.
Ва Бороқ аробаҳо ва ӯрдуро то Ҳарӯшет‐Ҳаҷӯим таъқиб намуд; ва тамоми ӯрдуи Сисро ба дами шамшер фурӯ ғалтиданд, як нафар ҳам аз онҳо боқӣ намонд.
Ва Ёил ба пешвози Сисро баромада, ба вай гуфт: «Биё, эй оғоям, назди ман биё, натарс». Вай назди ӯ ба хайма даромад, ва ӯ варо бо палосе пӯшонид.
Бигзор Ёил, зани Ҳобари Қенӣ, бештар аз занони дигар муборак бод, бештар аз ҳамаи занони хайманишин муборак бод!
Дар айёми Шамҷар ибни Анот, дар айёми Ёил шоҳроҳҳо хало гардида буд, ва роҳсипорон бо роҳҳои ғайримустақим равона мешуданд.