Айюб 6:4 - Китоби Муқаддас 1992 1999

⁴ Зеро ки тирҳои Қодир андаруни ман аст, ки заҳри онҳоро рӯҳи ман мечашад; даҳшатҳои Худо бар зидди ман саф бастааст.

Айюб 6:4 Iomraidhean Croise

Айюб 16:9

Ғазаби Ӯ маро медарад ва бо ман адоват дорад; дандонҳои Худро бар ман ғиҷиррос мезанонад. Душманам чашмонашро ба ман ало мекунад.

Айюб 19:12

Фавҷҳои Ӯ якҷоя меоянд, ва роҳи худро сӯи ман кушодаанд, ва гирдогирди хаймаи ман ҷойгир шудаанд.

Айюб 20:16

Ӯ заҳри гурзаҳоро хоҳад макид; забони афъӣ ӯро хоҳад кушт.

Айюб 21:20

Чашмонаш мусибати варо бубинад, ва худаш аз ҷоми ғазаби Қодир бинӯшад,

Айюб 30:15

Даҳшатҳо маро фаро гирифта, мисли боде ҳиммати маро таъқиб мекунад, ва комьёбии ман мисли абре гузашта рафтааст.

Айюб 31:23

Зеро ки ҳалокат аз ҷониби Худо барои ман тарсовар буд, ва пеши кибриёи Ӯ нотавон будам.

Айюб 34:6

Гарчанде ки адлу инсоф бо ман аст, каззоб ҳисоб ёфтаам; гарчанде ки ҷинояте накардаам, дарди ман бедавост“.

Айюб 7:20

Ҳатто гуноҳ карда бошам ҳам, ба Ту, эй нигаҳбони одамизод, чӣ метавонам бикунам? Чаро маро ҳадафи Худ гардондаӣ, ба тавре ки ман барои худ бори гарон шудаам?

Айюб 9:17

Чунки Ӯ маро бо тундбоди хашмаш шикаст медиҳад, ва ҷароҳатҳои маро бесабаб афзун мекунад,

Забур 143:7

Дасти Худро аз афроз бифрист; маро бираҳон ва маро аз обҳои бисьёр халосӣ деҳ, яъне аз дасти мардуми аҷнабӣ,

Забур 18:14

Аз бадқасдон низ бандаи Худро нигоҳ дор, то ки бар ман ҳукмфармо нашаванд. Он гоҳ ман беайб ва аз ҷинояти азим пок хоҳам буд.

Забур 21:12

Аз ман дур набош, зеро ки тангӣ наздик аст, ва мададгоре нест.

Забур 38:2

Гуфтам: «Роҳҳои худро эҳтиёт хоҳам кард, то ки бо забонам хатое накунам; ба даҳонам тумшуқбанд хоҳам зад, то даме ки шарир дар рӯ ба рӯи ман аст».

Забур 38:3

Ман гунг ва хомӯш будам, аз некӣ низ лаб фурӯ бастам, ва дардам бадтар шуд.

Забур 45:5

Ҷӯйҳои наҳр шаҳри Худоро хурсанд мекунанд, ки он муқаддастарини масканҳои Ҳаққи Таолост.

Забур 7:13

Кас агар руҷӯъ накунад, Ӯ шамшери Худро тез мекунад, камони Худро кашида, ба нишон мегирад;

Масалҳо 14:10

Дил талхии ҳиссиёти худро медонад, ва дар шодии вай бегонае иштирок надорад.

Масалҳо 18:14

Рӯҳи одам бемории ӯро мебардорад, вале рӯҳ агар афсурда бошад, кист, ки тавонад онро бардорад?

Ишаъё 28:19

Ҳар бор, ки он бигзарад, шуморо дастгир хоҳад кард, зеро ки ҳар субҳ, ҳар рӯз ва шаб хоҳад гузашт, ва фақат фаҳмонидани пайғом боиси даҳшат хоҳад шуд.

Навҳаҳои Ирмиё 2:4

Камони Худро мисли душман зеҳ кардааст, бо ямини Худ мисли аду ба қиём бархостааст ва ҳамаи назаррабоёнро куштааст; бар хаймаи духтари Сион хашми Худро мисли оташ рехтааст.

Навҳаҳои Ирмиё 3:3

Фақат ба зидди ман тамоми рӯз гашта — баргашта дасти Худро нигаронидааст;

Марқӯс* 15:34

Ва дар соати нӯҳум Исо бо овози баланд фарьёд зада, гуфт: «Элӯҳӣ, Элӯҳӣ! Ламма сабақтанӣ?», яъне: «Худои Ман, Худои Ман! Чаро Маро тарк кардаӣ?»

2 Қӯринтиён* 5:11

Пас, мо, ки тарси Худовандро медонем, ба мардум насиҳат медиҳем; мо ба Худо ошкор ҳастем, ва умедворем, ки ба виҷдонҳои шумо низ ошкорем.

Такрори Шариат 32:42

Тирҳои Худро аз хун маст хоҳам кард, ва шамшери Ман гӯшт хоҳад хӯрд, — аз хуни мақтулон ва асирон, аз каллаҳои кафидаи душманон“.

Китоби Рут 1:20

Ба онҳо гуфт: «Маро Ноомӣ нахонед, балки Марро бихонед, зеро ки Қодир талхии зиёде бар сарам овард: