3 Ва хашми вай бар се дӯсти ӯ аз он сабаб ҷӯш зад, ки онҳо натавонистанд ҷавобе ёфта, айби Айюбро исбот намоянд.
Зеро ки хонадони риёкор гирифтори бекасӣ хоҳад шуд, ва аҳли байти ришвахӯрро оташ маҳв хоҳад кард.
Ва агар чунин набошад, кист, ки тавонад маро такзиб кунад, ва сухани маро ҳеҷу пуч гардонад?»
Ва он се шахс аз ҷавоб гардондан ба Айюб бозмонданд, чунки ӯ дар назари худ одил буд.
Ва хашми Элиҳу ибни Баракъили Бузӣ, ки аз қабилаи Ром буд, ба ҷӯш омад: хашми вай бар Айюб аз он сабаб ҷӯш зад, ки ӯ худро бештар аз Худо одил мешумурд;
Ва Элиҳу ба суханронӣ бо Айюб сабр карда буд, зеро ки онҳо дар синну сол аз вай калонтар буданд.
Ва воқеъ шуд баъд аз он ки Худованд ин суханонро ба Айюб гуфт, Худованд ба Алифози Темонӣ чунин гуфт: «Ғазаби Ман бар ту ва бар ду дӯсти ту оташ гирифтааст, чунки дар бораи Ман мисли бандаи Ман Айюб сухани дуруст нагуфтед.
Ва агар ту пок ва росткор бошӣ, яқин аст, ки Ӯ бар ҳифзи ту хоҳад бархост, ва маскани адли туро мукаммал хоҳад кард.
Низ он чиро, ки ҳоло бар ман даъво менамоянд, исбот карда наметавонанд;
Зеро ки ин одамро фасодангез ёфтаем, ки ӯ дар миёни ҳамаи яҳудиёни рӯи олам ошӯб меандозад ва сардастаи бидъати носирӣ мебошад,