Айюб 32:2 - Китоби Муқаддас 1992 1999

² Ва хашми Элиҳу ибни Баракъили Бузӣ, ки аз қабилаи Ром буд, ба ҷӯш омад: хашми вай бар Айюб аз он сабаб ҷӯш зад, ки ӯ худро бештар аз Худо одил мешумурд;

Айюб 32:2 Iomraidhean Croise

Ҳастӣ 22:21

Нахустзодаи ӯ Ус, бародараш Буз, Қамуил падари Арам,

Айюб 40:8

Онҳоро якҷоя дар хок ниҳон намо ва рӯйҳошонро дар ниҳонхонае банд кун.

Айюб 35:2

«Оё инро адлу инсоф ҳисоб мекунӣ, ки гуфтаӣ: „Ман аз Худо одилтарам“?

Айюб 27:5

Ҳошо, ки ман шуморо ҳақ шуморам: то дами мурданам нахоҳам гузошт, ки беайбии маро аз ман дур кунед.

Эфсӯсиён* 4:26

Агар хашмгин шуда бошед, хато накунед ва нагузоред, ки ғазаби шумо то ғуруби офтоб боқӣ бимонад;

Инҷили Луқо 10:29

Вале вай, ки меҳост худро сафед кунад, ба Исо гуфт: «Пас ёри ман кист?»

Марқӯс* 3:5

Ва ба онҳо бо ғазаб назар афканда ва аз сахтдилиашон маҳзун гашта, ба он одам гуфт: «Дасти худро дароз кун». Чун дароз кард, дасташ шифо ёфт.

Айюб 30:21

Нисбат ба ман бераҳм гардидаӣ, бо қудрати дасти Худ ба ман кина меварзӣ.

Айюб 27:2

«Қасам ба ҳаёти Худо, ки Ӯ маро аз адлу инсоф маҳрум намудааст, ва ба ҳаёти Қодир, ки ҷони маро талх кардааст,

Айюб 10:3

Оё барои Ту хуб аст, вақте ки ситам мекунӣ, вақте ки аз амали дастҳои Худ нафрат менамоӣ, ва бар машварати шарирон нурафкан мешавӣ?

Айюб 27:6

Адли худро маҳкам нигоҳ доштаам, ва онро тарк нахоҳам кард; дили ман аз аввали ҳастиам маро мазаммат накардааст.

Айюб 32:3

Ва хашми вай бар се дӯсти ӯ аз он сабаб ҷӯш зад, ки онҳо натавонистанд ҷавобе ёфта, айби Айюбро исбот намоянд.

Айюб 15:5

Зеро ки гуноҳи ту даҳони туро ром намудааст, ва ту забони ҳилагаронро хуш кардаӣ.

Айюб 22:5

Оё шарорати ту бузург нест? Ва гуноҳҳои ту беинтиҳо нест?

Айюб 33:8

Ба яқин, ту дар гӯши ман сухан рондӣ, ва ман садои каломатро шунидам: