1 Баъд аз он Айюб даҳони худро кушода, рӯзи худро нафрин кард.
Аммо дасти Худро дароз карда, ба ҳар чизе ки ӯ дорад, бизан, — Туро ба ҳузурат дашном хоҳад дод».
Дар ҳамаи ин Айюб хатое накард, ва аз Худо шикоят нанамуд.
Ва ҳафт рӯзу ҳафт шаб бо ӯ бар замин нишастанд, ва касе ба ӯ сухане нагуфт, зеро диданд, ки дарди ӯ бағоят сахт аст.
Аммо дасти Худро дароз карда, ба устухон ва гӯшти ӯ бизан, — Туро ба ҳузурат дашном хоҳад дод».
Ва Айюб нидо карда, гуфт:
«Нест бод рӯзе ки дар он таваллуд ёфтам, ва шабе ки дар он гуфта шуд: „Наринае ба вуҷуд омад!“
Бинобар ин Айюб даҳони худро ба ёвагӯӣ кушода, бе он ки донад, бисьёр сухан меронад».
Дарьёҳоро ба биёбон табдил медиҳад, ва чашмаҳои обро ба ташназамин,
Вой бар ман, эй модарам, ки ту маро марде зоидаӣ, ки тамоми аҳли замин бо ман низоъ ва нифоқ мекунанд! На ба касе қарз додаам, ва на аз касе қарз гирифтаам, лекин ҳама ба ман лаънат мехонанд.