Айюб 13:4 - Китоби Муқаддас 1992 1999

⁴ Валекин шумо дурӯғ мебофед, ҳамаатон табибони афсунгар ҳастед.

Айюб 13:4 Iomraidhean Croise

Наҳемьё 6:8

Валекин ман назди ӯ фиристода, гуфтам: «Ҷунин суханон, ки ту мегӯӣ, ба вуқӯъ наомадааст, балки ту онҳоро аз майнаи худ бофта баровардаӣ».

Айюб 16:2

«Чунин чизҳоро аз ҳад зиёд шунидаам; ҳамаатон тасаллидиҳандагони ғамовар ҳастед.

Айюб 27:12

Инак, шумо ҳамаатон инро дидаед; ва чаро чунин суханони хушкухолӣ мегӯед?

Айюб 6:15

Бародарони ман мисли селоб бевафогӣ карданд, мисли маҷрои селҳое ки гузашта мераванд,

Айюб 6:20

Аммо аз умеди худ хиҷил мешаванд: ба он ҷо омада, ноумед мешаванд.

Айюб 6:21

Акнун шумо низ монанди он шудаед: даҳшатро дида, тарсидаед.

Хуруҷ 20:16

Дар ҳаққи ёри худ шаҳодати дурӯғ надеҳ.

Ирмиё 23:32

Инак, Ман, — мегӯяд Худованд, — зидди онҳое ҳастам, ки дар асоси хобҳои дурӯғ нубувват мекунанд, ва он хобҳоро нақл намуда, қавми Маро бо дурӯғгӯиҳо ва бемулоҳизагии худ дар иштибоҳ меандозанд, ва ҳол он ки Ман онҳоро нафиристодаам ва амр нафармудаам, ва онҳо ба ин қавм ҳеҷ манфиате нахоҳанд расонид, — мегӯяд Худованд.

Ирмиё 30:13

Касе нест, ки даъвои туро муҳокима намояд, то туро шифо диҳад; давоҳои шифобахш барои ту нест.

Ирмиё 46:11

Ба Ҷилъод баромада, баласон бигир, эй духтари бокираи Миср! Давоҳоро беҳуда зиёд мекунӣ: шифое барои ту нест.

Ирмиё 6:14

Ва марази духтари қавми Маро сабукфикрона шифо дода, „Осоиштагӣ! Осоиштагӣ!“ мегӯянд, вале осоиштагӣ нест.

Ирмиё 8:22

Оё баласон дар Ҷилъод нест? Оё табибе дар он ҷо нест? Пас чаро духтари қавми ман шифо наёфтааст?

Ҳизқиёл 34:4

Камқувватонро қувват надодед, ва касалеро табобат накардед, ва шикастапойро тахтабанд накардед, ва рондашударо барнагардонидед, ва гумшударо наҷустед, ва онҳоро бо зӯроварӣ ва сангдилӣ идора намудед.

Ҳушаъ 5:13

Ва Эфроим бемории худро, ва Яҳудо ҷароҳати худро дид, ва Эфроим назди Ашшур рафт, ва назди подшоҳ Ёриб кас фиристод, вале вай наметавонад шуморо шифо диҳад, ва ҷароҳати шуморо муолиҷа намояд.

Марқӯс* 2:17

Исо ин гапро шунида, ба онҳо гуфт: «На тандурустон, балки беморон ба табиб ҳоҷат доранд. Ман омадаам, ки на одилонро, балки гуноҳкоронро ба тавба даъват кунам».

Марқӯс* 5:26

Ва азоби бисьёре аз табибони зиёд кашида ва ҳамаи дороии худро сарф карда, ҳеҷ фоидае надида буд, балки аҳволаш торафт бадтар мешуд, —