Ададҳо 17:12 - Китоби Муқаддас 1992 1999

¹² Ва банӣ‐Исроил ба Мусо сухан ронда, гуфтанд: «Инак, мо мемирем, ба ҳалокат мерасем, ҳамаамон ба ҳалокат мерасем!

Ададҳо 17:12 Iomraidhean Croise

Забур 90:7

Ҳазорҳо ба гирду пешат хоҳанд афтод, ва беварҳо ба яминат, аммо ба ту наздик нахоҳад шуд;

Масалҳо 19:3

Беақлии одам роҳи ӯро каҷ мекунад, вале дили ӯ аз Худованд гиламанд мешавад.

Ишаъё 57:16

Зеро ки то абад додгарӣ нахоҳам кард, ва беинтиҳо ғазаб нахоҳам намуд, вагар на рӯҳ ва ҷонҳое ки Ман офаридаам, пеши Ман бемаҷол хоҳанд шуд.

Ишаъё 6:5

Ва ман гуфтам: «Вой бар ман, ки тамом шудам! Зеро ки ман шахси ҳаромлаб ҳастам, ва дар миёни қавми ҳаромлаб сукунат дорам, — ва чашмонам Подшоҳро, Худованди лашкарҳоро дидааст».

Ададҳо 17:11

Ва Мусо чунин кард; чунон ки Худованд ба ӯ амр фармуда буд, ончунон кард.

Ададҳо 25:13

Ва он барои ӯ ва барои насли ӯ баъд аз ӯ аҳди каҳонати абадӣ хоҳад буд, чунки ӯ барои Худои худ рашк карда, банӣ‐Исроилро кафорат намуд“».

Ададҳо 26:11

Вале банӣ‐Қӯраҳ намурданд.

Ибриён* 12:5

Ва он насиҳатро, ки ба шумо, ҳамчун ба писарон гуфта шудааст, фаромӯш кардаед: «Эй писарам! Ба ҷазои Худованд беэътиноӣ накун, ва ҳангоме ки Ӯ туро мазаммат намояд, маъюс нашав;