1 Ва Худованд ба Мусо сухан ронда, гуфт:
Он ки дар паноҳгоҳи Хаққи Таоло нишастааст, дар сояи Қодири Бечун хоҳад буд.
Ва баъд аз он, қавм аз Ҳасирӯт кӯч карда, дар биёбони Форон ӯрду заданд.
Аз сибти Ошер — Сатур ибни Микоил;
«Ин аст номҳои касоне ки заминро барои шумо тақсим хоҳанд кард: Элъозори коҳин ва Еҳушаъ ибни Нун.
Ва як раисро аз ҳар сибт барои тақсим кардани замин бигиред.
Валекин ҳамаи шумо назди ман омада, гуфтед: „Мардонро пешопеши худ бифиристем, то ки заминро барои мо ҷосусӣ намоянд, ва моро аз роҳе ки бо он бояд биравем, ва аз шаҳрҳое ки ба онҳо дохил хоҳем шуд, хабардор кунанд“.
Ва ин сухан ба назари ман писанд омад, ва ман аз миёни шумо дувоздаҳ мардро, як нафар аз ҳар сибт, гирифтам.
Ва ҳангоме ки Худованд шуморо аз Қодеш‐Барнеа фиристода, гуфт: „Рафта, заминеро, ки ба шумо медиҳам, тасарруф намоед“, — шумо ба амри Худованд Худои худ муқобилат кардед, ва ба Ӯ имон наовардед, ва ба овози Ӯ гӯш наандохтед.
Ман чилсола будам, вақте ки Мусо, бандаи Худованд, маро аз Қодеш‐Барнеа барои ҷосусии замин фиристод, ва ман ба ӯ ҷавобе гардондам, чунон ки дар дилам буд;
Ва Еҳушаъ ибни Нун аз Шиттим ду марди ҷосусро пинҳонӣ фиристода, гуфт: «Рафта, он замин ва Ериҳӯро бубинед». Онҳо рафта, ба хонаи фоҳишае ки Роҳоб ном дошт, даромаданд ва дар он ҷо хоб карданд.
