कने स्वर्गा ते इक येढ़ि अवाज़ सुणी, सै जे पाणिये रे बौहत झरनयां कने गर्जणे साई अवाज़ थी, कने सै अवाज़ जे मैं सुणी सै येढ़ि थी, मन्नया वीणा बजाणे औल़े वीणा बजाया राँये।
फेरी मैं स्वर्गा च इक होर बड्डा कने अदभुत नशाण देख्या, यनि सात्त स्वर्गदूत तिन्हांले जे सत्तों आखरी मुशीवतां थिआं, काँह्भई तिन्हांरे हुई जाणे पर परमेशरा रे गुस्से रा अन्त आ।
फेरी तिन्हां चार जिऊंदे प्राणियां चते इक्की तिन्हां सात्त स्वर्गदूतां जो परमेशरा रे सै जे युगानुयुग जीवित आ गुस्से ने भरीरे सात्त सोने रे कटोरे दित्ते।